سرویس گردشگری:‌

آداب و رسوم و فرهنگ هر خطه ای در امر ازدواج عامل تمایز بخشیدن بین افراد آن خطه از افراد دیگر می شود ، رفتارها و اعمالی که ریشه در گذشته افراد یک منطقه دارد و اگر نمی بود تشخیص باورها و اعتقادات افراد یک جامعه از دیگر جوامع مشکل بود.

این بار نگاهی داریم به آداب و رسوم مردم کرمان، مردمی گرم، صمیمی، دوست داشتنی که مثل کویر شفاف، صبور و دوست داشتنی هستند.

به شکل سنتی دیدن دختر، بیشتر در مجالس، جشن ها، میهمانی ها، سفره های نذری، زیارتگاهها و مجالس روضه خوانی دست می داد و براساس معیارهایی چون پوشش سنگین یا پوشش سبک، سادگی، قناعت، بی اعتنایی، آرامش وهیجان، پرحرفی و وقار و خنده های بی جا و …. سنجیده می شد.

و با کسب اجازه، برای خواستگاری و دیدن رسمی به خانه عروس می رفتند و خواستگاری پیش از بله برون مراسمی بود تا شرایطی را که در نظر خانواده عروس و داماد آینده مطرح کرده است معلوم کنند و این نخستین پل ارتباطی به شمار می رفت. قبل از هر چیز ساعت و روز خواستگاری مطابق تقویم، روز خوب و ساعت خوب تعیین می شد و به این ترتیب داستان خواستگاری زیر بر پا می گشت.

رضاکنون

میاندار این مجلس ها معمولا عروس بود. در این جلسه که خانواده پسر مقداری شیرینی سفارشی همراه خود داشتند، کار گرفتن رضایت از مادرعروس را آغاز می کردند، در اینگونه موارد معمولا مادر عروس به قول کرمانی ها “طاقچه بالا” می گذاشتند و با وقار و سنگینی خاصی وارد می شد و تلاش می کرد که “ازهول حلیم تو دیگ نیفته” و موقعیت دخترش را به خوبی حفظ کند.

شیرینی خورون

پس از انجام گفت و گو و بدست آوردن نتیجه مطلوب و توافقات لازم، نوبت به شرکت در مراسم شیرینی خوردن می رسید که خانواده و داماد و بعضی از فامیل های نزدیک در منزل عروس حضور یافته اند و به صرف شربت و شیرینی می پرداختند. با ورود داماد به خانه عروس، زنان هلهله و شادی یا بقول کرمانی ها ” کلولو می کشیدند “

بله برون یا کفش پا کنون

پس از انجام مراسم خواستگاری در روز موعود، بزرگترهای خانواده ی عروس و داماد، در خانه ی عروس جمع می شدند و صحبت های خود را درخصوص مهریه و جهیزیه و شیر بها انجام می دادند. که همه به سنت خانواده بستگی دارد، در بعضی از خانواده های کرمانی، این عقیده رواج دارد که پذیرایی مجلس بله برون نباید آنقدر مفصل باشد که اینطور حس شود که خانواده عروس، از هول حلیم در دیگ افتاده اند و بابت این ازدواج، بسیار شاد و مسرور هستند.

عقدکنان

یکی از باشکوه ترین لحظه زندگی دختران، زمانی است که چهره خود را در آیینه می بینند و اسم خودشان را از زبان عاقد میشنوند. انجام مراسم عقد به شیوه اسلامی، بر مبنای عقد حضرت علی و حضرت فاطمه در ابتدا، ساده برگزار می شد. اما به مرور با آداب و رسوم محلی، رنگ و رویی تازه گرفت. خانواده های کرمانی معمولا عقیده دارند که مراسم عقد کنان و قرائت خطبه عقد، رو به قبله انجام شود و هزینه این مراسم به قول کرمانی ها “عقدبندون” بر عهده خانواده عروس است و تنها هزینه عاقد را خانواده داماد پرداخت می کنند و در سفره ای که بنام سفره عقد، توسط مادر عروس پهن می کردند: تخم مرغ، دوعدد لاله، جا نماز سبز، ظرفی عسل، ظرفی روغن حیوانی، مقداری کماچ سهن، شیرینی خانگی، نبات، پسته، بادام و گردوی رنگ کرده قرار می گیرد و آن نان و پنیر و سبزی معروف که گره از بخت دختران دم بخت آن مجلس باز می کند. و جاری شدن خطبه عاقد پس از تکرارهای مکرر سه تا پنج بار از عروس، بله را می گیرد و صدای عروس در هلهله و شادی اطرافیان گم می شود.

مراسم حنابندان

عصر روز عروسی آغاز میشد و شخصی، حنا را آماده و نزد داماد می آورد، دراین هنگام فرد دیگری چمدانی که لباس های داماد در آن قرار دارد را، نزد داماد آورده و به بقیه نمایش می دهد. در طول مراسم گروه موسیقی به نوازندگی می پردازند. پس از گذاشتن حنا روی دست ها و پاهای آن ها را شسته و داماد آماده می شود تا مسافتی را، تا محلی معین با همراهی شرکت کنندگان در مراسم طی نماید.

در محل مورد نظر، دوستان داماد، وی را لباس پوشانده و اعضای خانواده داماد، منتظر می مانند تا داماد سررسیده و برروی او نقل و اسکناس بریزند و پس از تبریک اعضای خانواده به داماد، مراسم به پایان می رسد.

آداب و رسوم ازدواج در جنوب کرمان

دارچینی

 جمع آوری هیزم برای پخت غذای عروسی،دار به اصطلاح محلی رودبار به هیزم گفته می شود. این مراسم یک هفته قبل از عروسی انجام می شود و به این شکل است که چند نفر از جوانان و دوستان داماد برای جمع آوری هیزم به جنگلهای اطراف رفته و هیزم های خشک را جهت پخت غدای عروسی جمع می کنند و به منزل داماد می آورند.

لباس برون

یکی از این رسومات لباس برون که دو روز قبل از مراسم عروسی انجام می شد در این مراسم خانواده داماد رخت های عروس را کادو و با تعدادی از زنها طایفه به خانه عروس می بردند و به خانواده عروس تحویل می دادند.

شب حنا بندان اولی یا همان حنابندان دزدی

 در این شب زنان و مردان طایفه دور هم جمع می شدند و با خواندن سرودها و شعرهای محلی به جشن وشادی می پرداختند و بعد از شادی بر روی دست وپای عروس وداماد حنا می گذاشتند.

شب حنابندان دوم

 در این شب خانواده داماد از تمامی طایفه جهت صرف شام دعوت بعمل می آورند وخانواده داماد مقداری حنا را در کاسه ای تزئین و به خانه عروس می روند و بر روی دست عروس حنا می گذاشتند وبعد از آن نوبت به حنابندان داماد می رسد بعد از گداشتن حنا بر روی سر دست وپای داماد نزدیکان داماد بر روی دست داماد اسکناسهای را می گدارند.

سرتراش

عصر عروسی مراسم سر تراش وجود دارد که بعد از اصلاح داماد اون به حموم مبرند در این مراسم داماد جای رفتن به سلمانی جلوی درب منزل با جمع شدن میهمانان به دور داماد آرایشکر داماد را اصلاح می کنند وخانواده داماد پولی را بعنوان دستمزد با سنجاق قفلی بر روی جیب پیراهن آرایشگر نصب می کنند.

سر یو

داماد جای رفتن به حمام همه جمع می شدند و با رقص های سنتی و چوب بازی که به چوب چاپ معروف است داماد را تا سر موتور پمپ همراهی می کردند و بعد از حمام رفتن داماد رخت نو ودامادی را برتن او می کنند و بعد از حمام داماد را سوار بر شتر میکنند و به خانه عروس میبرند (مراسم سوار بر شتر شدن داماد تا حدودی از بین رفته است) وتا منرل عروس همراهی می کنند،مادر عروس با شربت و شیرنی به پیشواز داماد می آید و بعد از خوش آمد گویی و صرف شام داماد به دنبال عروس می رود و بعد از رسیدن آنها خانواده عروس یک گوسفند را جلوی ماشین آنها قربانی می کنند.