اما هدف از طراحی ماشین قیامت چه بوده است؟ در واقع هدف دست مرده، اساسا این بوده که در صورت وقوع حمله هستهای کشوری، این ماشین حمله هستهای متقابلی (مشخصا شدیدتر!) بر علیه کشور مهاجم انجام بدهد. ماشین قیامت سیستمی کاملا اتوماتیک است.
حتی اگر کشوری ابتدا حمله هسته ای را انجام دهد، ماشین قطعا همه اقداماتش را تلافی می کند و در این صورت اصولا پیروز یک جنگ هسته ای بودن، بی معنی است، چرا که همه ساکنان کشور مهاجم و شاید کشور مورد حمله (در این مورد اتحاد جماهیر شوروی) پس از به کار افتادن ماشین قیامت خواهند مُرد!
ماشین واقعی قیامت که گفته می شود تا سال ۱۹۸۵ وجود داشته، سیستم پدافندی (Perimeter System) و یا به تعبیری دیگر دست مُرده نام داشته است. دلیلی که اتحاد جماهیر شوروی تصمیم به ساخت این ماشین گرفت، به احتمال بسیار زیاد پیشرفت های بسیار ایالات متحده آمریکا در تکنولوژی های موشکی در اوایل دهه ۱۹۸۰ بوده است.
موشک های قاره پیما معمولا قابل شناسایی هستند و با توجه به اینکه کشور مورد حمله، در حدود ۳۰ دقیقه فرصت دارد، می تواند یک موشک پدافندی را برای مقابله با این موشک ها به کار بیاندازد.
در دهه ۸۰، ماشین قیامت می توانسته چندین انفجار هسته ای این چنینی را به راه بیاندازد
با این حال، آمریکایی ها در دهه ۱۹۸۰ به پیشرفت های بسیاری در سیستم های موشک های قابل پرتاب از زیردریایی رسیده بودند. در واقع با استفاده از این سیستم، آمریکا می توانست حملات هستهای با دقتی بسیار بالا را بر علیه شوروی انجام دهد.
سیستم دست مُرده یا سیستم پدافندی در ابتدا تنها یک سیستم پشتیبانی برای ارتباطات اضطراری بوده، اما به یک سیستم اتوماتیک ضد حمله تبدیل شده است. قلب این سیستم چیزی به نام موشک فرماندهی بوده است. موشک فرماندهی یک موشک ۱۵PO11 بوده که به جای کلاهک هسته ای دارای یک فرستنده رادیویی بود.
البته این سیستم پس از شناسایی حمله به خاک شوروی فعال می شده است و مهمتر اینکه تصمیم برای روشن کردن این سیستم های اتوماتیک بر عهده یک فرد عالی رتبه بوده است.
اتاق جنگ معروف فیلم دکتر استرنجلاو
این سیستم چگونه تشخیص می داد، سلاحی هسته ای به خاک روسیه برخورد کرده است؟ در واقع، سیستم دارای شبکه ای از سنسورها بود که اختلالات لرزهای مطابق با یک حمله هسته ای را مورد بررسی قرار می دادند.
به این ترتیب به نظر می رسید، در صورت وقوع یک حمله، سیستم لینکهای ارتباطی به ستاد فرماندهی شوروی را بررسی میکرد و با آنها ارتباط برقرار مینمود. در صورت برقراری ارتباط، احتمالا پس از ۱۵ تا ۶۰ دقیقه ماشین به صورت اتوماتیک خاموش می شد.
بسیاری باور دارند، این سیستم پدافندی هنوز وجود دارد و کار می کند. وجود این سیستم تا سال ها مخفی بود، تنها پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در دهه ۱۹۹۰، خبرهایی از وجود آن منتشر شد. نیویورک تایمز در مقاله ای که سال ۱۹۹۳ توسط بروس بلر نوشت:
“در یک بحران هسته ای واقعی، موشک های ارتباطی به صورت اتوماتیک به وسیله دستورات رادیویی فعال می شوند و دستور آتش را به موشک های هسته ای در روسیه، بلاروس، قزاقستان و اوکراین مخابره می کنند.
موشک فرماندهی
اما اگر دلیل ساخت ماشین قیامت، ترساندن دشمن (ایالات متحده آمریکا) بوده، باید دشمن هم از وجود چنین ماشین مخوفِ آخرالزمانی آگاه می بوده، اما در واقع پس از برداشته شدن دیوار شوروی در دهه ۱۹۹۰، آمریکایی ها از وجود ماشین قیامت خبردار شدند. بنابراین، محرمانه بودن آن چنین فرضی را به کلی رد می کند.
دست مُرده، ممکن است، عامل بازدارنده ای برای حمله هسته ای آمریکایی ها علیه شوروی بوده باشد، اما بیشتر حکم محافظی را داشته که مقامات شوروری را از انجام یک حمله غیر ضروری باز می داشته است. در واقع دست مُرده، این تضمین را به وجود می آورد که در هر صورت اقدام متقابل انجام خواهد شد. ماشین قیامت یک تضمین قوی بوده است.
یارونیچ می گوید:” خودداری از اشتباهی مهلک؛ این دلیل ما برای داشتن سیستم فوق بوده است. ”
بنابراین، در عین شگفتی کارکرد حقیقی ماشین قیامت، امیدوار کننده بوده و افرادی مرتجعی که در راس حکومت بوده اند و امکان از بین بردن تمدن بشری را داشته اند را آرام نگه می داشته است. به این ترتیب، اگر روس ها هنوز هم این ماشین آخرالزمانی را در اختیار داشته باشند، اشکالی ندارد. بلکه در عوض باید از این ماشین قیامت تشکر کنیم که صلح را برای جهان به ارمغان آورده است!