اکتبر سال 1932 دو معدن کاو به نام‌های سیسیل مِین (Cecil Mayne) و فرانک کار (Frank Carr) حین جستجوی طلا در کوهستان سن پدرو، با اتاقی عجیب مواجه شدند. این کوهستان در 60 مایلی جنوب غربی کَسپر(Casper)، ایالت وایومنیگ قرار گرفته است. این فضای عجیب 1.22 متر ارتفاع، 1.22 متر پهنا و 4.57 متر عمق داشت. بعد از ورود به اتاق، دو مرد با پیدا کردن مومیایی متعلق به مردی کوچک غافلگیر شدند. این مومیایی به حالت نشسته روی لبه‌ای سنگی قرار گرفته و دست و پاهایش جمع شده بودند. این جسد کوچک تقریباً 12 اونس وزن داشت. این مومیایی در حالت نشسته 17 سانتیمتر و در حالت ایستاده 35 سانتیمتر ارتفاع داشت. پوست این مومیایی چروکیده و قهوه‌ای رنگ بوده و چشمان بزرگ و برآمده، دماغی پهن، لبانی باریک و دهانی گشاد از دیگر خصوصیات چهره‌ی این مرد با جثه‌ی کوچک بود.
بدن این مومیایی به اندازه‌ای خوب باقی مانده بود که حتی ناخن انگشتان نیز به خوبی قابل رؤیت بود. سر مومیایی با مایع ژلاتینی تیرهای پوشانده شده و به نظر می‌رسید که در کل مومیایی درون ظرفی از مایع نگهداری شده است. به دلیل محل کشف، این مومیایی به نام مومیایی سن پدرو نامیده شد. دانشمندانی از سراسر کشور برای بررسی این مومیایی هجوم آورده تا نگاهی به بقایای این جسد کنند. در سال 1950، مومیایی سن پدرو با اشعه‌ی ایکس مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که اسکلت بندی آن با اسکلت بدن انسان مطابقت دارد. هر چند در این میان مشخص شد که تعدادی از استخوان‌ها از جمله ستون فقرات، ترقوه و جمجمه دچار شکستگی شده‌اند. این جراحات به همراه خون ماسیده در بخش فوقانی سر، خبر از مرگی خشن و دردناک می‌داد.
توضیحات رسمی:
این مومیایی توسط فردی به نام دکتر هنری شاپیرو (Henry Shapiro) مورد بررسی قرار گرفت، زیست شناس و انسان شناسی خبره از موزه‌ی تاریخ طبیعی آمریکا. بعد از بررسی‌های دقیق‌تر با اشعه‌ی ایکس، دکتر شاپیرو اعلام کرد که این مومیایی هنگام مرگ 65 سال سن داشته است. در دهه‌ی 1950، این یافته‌ها توسط دانشگاه هاروارد مستند شد. هر چند سی سال بعد دکتر جورج گیل (George Gill) انسان شناس، تئوری دیگری را مطرح کرد. او باور داشت که این مومیایی متعلق به اجداد بومیان آمریکایی است. سال‌ها بعد از کشف این مومیایی، جسد دومی در همان ناحیه کشف شد. این بار مومیای متعلق به زنی بود که تنها 10 سانتیمتر ارتفاع داشت.
گفته می‌شود اجداد بومیان این منطقه مردمانی بسیار کوچک بودند. سنت و فرهنگ شفاهی قبایل اِراپاهو (Arapaho)، سو (Sioux)، شی‌یِن (Cheyenne) و کِرو (Crow) خبر از وجود مردمانی می‌دهند که به نام “مردمان کوچک” نامیده شده و قد آنها تقریباً بین نیم متر تا نود سانت بوده است. همچنین در داستان‌های محلی و فولکلور قبایل شُشونی (Shoshone) به این نژاد اشاره شده است. بر طبق فرهنگ و آموزه‌های باستانی بومیان آمریکا، این نژاد که “Nimerigar” نامیده می‌شدند، در کوه‌های سن پدرو زندگی کرده و در نبرد با مردمان میانه قامت، معمولاً از تیرهای سمّی استفاده می‌کردند. همچنین گفته می‌شود زمانی که یکی از افراد این قبیله پیر یا بیمار می‌شد، توسط دیگران و با ضربه‌ای به سر کشته می‌شده است.
تمام این داستان‌ها در حد افسانه‌های محلی باقی مانده بود تا زمانی که مومیایی سن پدرو کشف و مهر تأییدی بر صحت آنها گذارده شد. مومیایی سن پدرو برای سال‌ها درون ویترین شیشه‌ای در یک داروخانه و به عنوان جاذبه‌ای قابل توجه در معرض دید عموم قرار داشت. 7 جولای 1979 مقاله‌ای در روزنامه‌ی محلی کسپر تریبون (Casper tribune) به چاپ رسید که خبر از فروش مومیایی به فردی به نام لئونارد وادلر(Leonard Wadler)، تاجری از اهالی نیویورک می‌داد. از آن زمان این مومیایی دیگر هرگز دیده نشد. تا زمانی که این مومیایی پیدا نشود، نمی‌توان از صحت و سقم این اخبار مطمئن بود، از این رو جایزه‌ای ده هزار دلاری برای یابنده‌ی آن در نظر گرفته شده است.
